the tale of the wind knight and the fire prince

โลกไม่เคยที่จะใจดีกับพวกเราเลยแม้แต่นิดเดียว ในตอนที่เราคิดว่าทุกอย่างมันกำลังดำเนินไปได้อย่างสวยงามและทำให้เราหลงระเริงอยู่กับช่วงเวลาที่มีความสุขที่ทำเรายิ้มจนแก้มปรินั้น โลกก็พร้อมที่จะเหวี่ยงสิ่งที่เลวร้ายอันไม่อาจจะจินตนาการได้ สาดซัดมันเข้ามาใส่ให้เราเจ็บปวดและอยากที่จะยอมแพ้กับชีวิตที่หนักหนาสาหัสนี้อยู่ตลอดแทน หลายครั้งสิ่งที่โลกนี้เหวี่ยงเข้ามาใส่เราอาจจะเป็นการที่เพื่อนสนิทที่สนิทกันมากที่สุดคนนึง ได้กลายสภาพไปเป็นคนที่ทำให้เราเจ็บได้มากที่สุด จากการที่เขารู้ว่าจะต้องทำยังไงให้เราเจ็บปวดได้มากที่สุด เสียงหัวเราะ คำพูดที่เสียดแทง เรื่องราวที่เคยทำให้ยิ้ม ถูกแปรเปลี่ยนกลายเป็นความเกลียดชังจนหมดสิ้น — บางทีก็มาในรูปแบบของการสูญเสียสิ่งที่ตัวเรารักและคิดว่ามันจะคงอยู่ไปข้าง ๆ เราอีกนานไปแบบกะทันหัน น้ำตาหยดแรกยังไม่มีแม้เวลาที่จะได้ไหลออกมา สิ่งสิ่งนั้นก็ได้จากเราไปแล้วตลอดกาล — บางคราวก็มาในรูปแบบของกลุ่มคนที่เป็นที่ที่เคยคิดว่าจะเป็นที่ที่ใช่ที่เราจะยึดเหนี่ยวและปักหลักต่อไปในอนาคต แต่กลับกลายเป็นว่าตลอดมานั้น จริง ๆ แล้วที่แห่งนั้นไม่ใช่ที่ของเราเลย และคนที่เราละทิ้งมาต่างหาก คือที่ที่เราต่างเฝ้าตามหามาตลอด ไม่ใช่ที่ที่คอยทุ่มแรงในการวิ่งตามจนเจ็บปวดไปหมดแห่งนี้ — หรือบางครั้งก็เป็นรูปแบบของการที่คนที่สนิทมากมาอย่างยาวนานของเราได้หักหลังและกระทำในเรื่องที่ไม่คาดคิดมากก่อน จนมันทำให้เราแทบจะเสียศูนย์และล้มลงจากความปั่นป่วนทางอารมณ์ การที่เราเชื่อใจใครมาก ๆ แล้วเกิดการกระทำที่เหมือนการใช้มีดกรีดแทงอกจนทะลุ มันเจ็บปวดเกินกว่าจะบรรยายได้ด้วยภาษาไหน ๆ บนโลกออกมาได้ — หรือแม้แต่การที่กลุ่มคนที่เห็นแต่ประโยชน์ส่วนตัวเข้ามาทำลายทุกอย่างจนพินาศ และจากไปด้วยการทิ้งคนที่ได้รับผลนั้นไว้บนซากปรักหักพังที่ไม่อาจซ่อมแซมได้อีก และมิหนำซ้ำ คนรอบข้างกับมองไม่เห็นความพินาศของสิ่งที่คนคนนั้นกระทำ แล้วอ้างว่าเรามองโลกในแง่ร้ายเกินไปอีกซะแบบนั้น — หรือแม้แต่ในขณะที่กำลังแต่งนิยายเรื่องนี้บนชีวิตที่กำลังเริ่มเข้าที่หลังจากมรสุมลูกใหญ่ โลกก็ได้พรากคนที่เป็นส่วนสำคัญในเลี้ยงดูผู้แต่งมาตั้งแต่เด็กไป หลังชีวิตกว่า 77 ปีที่คนคนนี้ยืนหยัดอย่างเข้มแข็งด้วยตัวของเธอมานาน แม้ผู้แต่งจะได้ทำใจไว้ก่อนหน้านี้แล้วในอดีต แต่พอถึงเวลานั้นมาถึงจริง ๆ แล้ว ผู้แต่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำยังไงดี แต่ในทุกครั้งที่โลกดึงให้เราล้มลงและแตกแหลกสลายบนพื้นที่แข็งและหนาวเหน็บ ถ้าหากเรายังคงเลือกที่จะลุกขึ้นมา ปัดฝุ่นที่เปื้อนออกจากตัวที่สั่นเทาของเรา กอดประคองตัวเองที่แหลกสลาย แล้วลุกขึ้นเดินไปข้างหน้าอีกครั้งทีละก้าว มันอาจจะเป็นก้าวเล็ก ๆ ที่คุณก้าวไปด้วยความเจ็บปวดในตอนแรก แต่ในวันนึงที่คุณทำมันทุกอย่างได้สำเร็จดั่งใจหวังแม้ว่าคุณจะแหลกสลายเป็นเศษเสี้ยวนั้นน่ะ คุณจะเก่งมาก ๆ เลยนะ ฟินตันมีบอลด์วินอยู่ข้าง ๆ ตลอดการเดินทางอันระทมทุกข์นี้ เฉกเช่นเดียวกับผู้เขียนที่มีมิตรสหายที่จริงใจคอยเดินอยู่ข้าง ๆ คอยประคับประคองกันในทุกก้าวที่เราต่างก้าวไปสู่อนาคตที่ไม่แน่นอนและสั่นคลอน จนในที่สุดที่ทุกคนก้าวไปสู่เป้าหมายของแต่ละคนได้ แม้จะเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และแม้จะผ่านอะไรกันมามากมาย แต่เราทุกคนยังอยู่ด้วยกันข้าง ๆ กันตรงนั้น ยังคงคอยส่งเสริมกันและกันเหมือนกับวันแรกที่เรารู้จักกัน จึงไม่แปลกเลยที่ผู้เขียนจะรักเพื่อน ๆ ข้างกายเหล่านี้มากพอ ๆ กับที่ฟินตันรักบอลด์วิน และคำขอบคุณเป็นล้านครั้งก็คงจะไม่พอที่จะตอบแทนเพื่อน ๆ เหล่านี้ที่ผู้เขียนมีได้ แต่ถ้าหากมีสิ่งนึงที่อยากจะพูดกับพวกเขาทั้งหมดได้ ก็คงเป็น “กูรักพวกมึงมาก ๆ เลยนะเพื่อน ขอบคุณที่อยู่ข้าง ๆ ผ่านช่วงเวลาต่าง ๆ กับกูมาตลอด กูรักพวกมึงมาก ๆ เลยนะหอย” ละมั้ง

the tale of the wind knight and the fire prince

Chapters